مسئلۀ نوزدهم دی، صرفاً یک حادثۀ تاریخیِ گذرا نیست. اهمیت این حادثه از آنجاست که بخشی از ملت ایران که مردم عزیز قم بودند، حادثه‌ای را پیش از وقوع آن حس کردند. حس بیداری و هوشیاری این مردم به کمک آنها آمد، تا یک جریان عظیم را در کشور شروع کنند.
قضیۀ اهانت به امام بزرگوار در یک روزنامه و به قلم یک مزدور دربار طاغوت، ازنظرِ خیلی از مردمِ سطحی‌نگر و ظاهربینِ آن روز، چندان اهمیتی نداشت؛ عمق این قضیه و بخش پنهانی این توطئه را احساس نمی‌کردند؛ درک نمی‌کردند. وقتی یک توطئه‌ای را انسان احساس نکند، طبعاً عکس‌العملی هم درمقابل آن نشان نمی‌دهد. مردم قم، جوانان قم، احساس کردند، درک کردند، اهمیت حادثه را فهمیدند.
حقیقتاً به‌معنای واقعی کلمه، رهبری حرکت مردم در خیابان‌ها و حضور در میدان‌ها و ایستادگی درمقابل پنجه‌های چدنی و خشن دستگاه را قم شروع کرد. همین جوان‌های قمی آمدند در خیابان‌ها، خون‌هایشان بر زمین ریخته شد؛ البته مأمورین نظام طاغوت را حسابی هم اذیت کردند! آن زیرکی جوان‌های قم و شیطنت آنها، مأمورین را حسابی سردرگم هم میکرد.
کتاب: عبد صالح خدا
بیانات مقام معظّم رهبری در تاریخ ۱۳۸۹/۸/۴ و ۱۳۸۷/۱۰/۱۹
تصویر: تظاهرات به سوی حرم حضرت معصومه سلام‌الله‌علیها در روزهای اوج‌گیری انقلاب در قم
