بریده‌ای از کتاب «کریمانه» به مناسبت درگذشت روحانی مبارز و پارسا و مردمی، رفیق صمیمی و قدیمی آیت الله خامنه‌ای
حجت‌الاسلام حاج شیخ عباس پورمحمدی
جمعی از مسئولان استان کنار باند فرودگاه ایستاده‌اند؛ امام‌جمعه و استاندار و علمای سرشناس و نمایندگان مجلس و… همه به فرودگاه آمده‌اند تا به رهبر انقلاب خیرمقدم و خوشامد بگویند. چند دقیقه‌ای بیشتر به فرود هواپیما نمانده، که شیخِ خندانی، وارد محوطۀ فرودگاه می‌شود. مسئولان برگزاری مراسم، با توجه به جایگاه شیخ، او را جلوتر از همه جای می‌دهند. شیخِ هفتادسالۀ رفسنجانی، شیخ عباس پورمحمدی‌ست، از سرشناس‌ترین مبارزان انقلابی استان کرمان، و از صمیمی‌ترین رفقای سید علی‌آقای خامنه‌ای، قبل و بعد از انقلاب.
حوالیِ ساعتِ هشت‌ونیم صبح، هواپیمایِ رهبر انقلاب به زمین می‌نشیند. همین‌که هواپیما فرود می‌آید و در باز می‌شود، صفِ مرتبِ مسئولان، در چشم‌به‌هم‌زدنی، به‌هم می‌خورد و همه در رسیدن به هواپیما از هم سبقت می‌گیرند!
پایین پله‌های هواپیما، ازدحامی‌ست از مسئولان بلندپایه‌ای که تابه‌حال، این‌چنین به استقبال کسی نرفته‌اند. رهبر انقلاب به‌محضِ پیاده‌شدن از هواپیما، در وسط حلقه‌ای تنگ از مسئولان قرار می‌گیرند. با تک‌تکِ مسئولان، چنان سلام و احوالپرسی گرمی می‌کنند که انگار با تمامشان صمیمی هستند. البته این تصور قبل از مواجهۀ ایشان با شیخ عباس پورمحمدی‌ست؛ چون وقتی به ایشان می‌رسند، تازه همه می‌فهمند که صمیمی بودن چه معنایی دارد!
شیخ عباس پورمحمدی ـ که به‌خاطر پادرد و شلوغی نتوانسته زودتر خودش را به پایِ پلکان هواپیما برساند ـ قدم‌زنان در حال نزدیک شدن به هواپیماست که آقا به ایشان می‌رسند و چنان آغوشی برای شیخ عباس می‌گشایند که حاضران به حال شیخ غبطه می‌خورند.
