شهادت امام علی علیه‌السلام
برادران و خواهران عزیز!
ما، برای علی گریه‌کردنمان، یاد امیرالمؤمنین را زنده نگاه‌داشتنمان، برای چه بود؟
شیعه چرا ۱۳۵۰ سال است که فضیلت علی و نام علی و یاد علی را در منابر، در کتاب‌ها، در نوشته‌ها، در گفته‌های خصوصی و عمومی تکرار می‌کند؟ چرا؟
برای این است که امیرالمؤمنین یک خطی را در دنیا ترسیم کرده است؛ شیعه خواسته است این خط زنده بماند، شیعه خواسته است مقصودِ علی در دنیا نمیرد. خود پیغمبر و خود امیرالمؤمنین و همۀ اولیای بزرگ خدا از این دنیا می‌روند، آنچه که اگر برود و بمیرد و فراموش بشود خطرناک است، راه پیامبران، آرمان اولیای خدا، هدف و مقصود پیامبر و علی است. ۱۳۵۹/۵/۱۰
در اذکار شب نوزدهم این جمله بود: «اَللّهُمَّ العَن قَتَلَةَ اَمیرِالمُؤمِنینَ» خدایا قاتلان امیرالمؤمنین را لعنت کن، از رحمت خودت دور کن.
قاتلان! یک نفر بیشتر که در مسجد کوفه، شمشیر نزد بر فرق مبارک حضرت، [اما می‌گوید] قاتلان!
ببینید، این‌هم یکی از همان درس‌هایی است که از دعا انسان می‌گیرد. لازم نیست در حادثه، انسان خودش مباشرتاً حضور داشته باشد تا حادثه به او منسوب بشود؛
از آن روزی که غوغای حکمیت در جنگ صفین به راه افتاد، یک عده‌ای ظاهرپرست، از قرآن‌های سر نیزه فریب خوردند. و این‌قدر این فریب خودشان را غلیظ کردند و حق را به جانب خود دانستند، که جرئت کردند به انسان والامقامی، به انسانی مثل علی، فشار بیاورند و زور بگویند و او را وادار کنند به قبول حکمیت.
از آن روز، کسانی‌که در آن قضیه فعال بودند، جزوِ قَتَلۀ امیرالمؤمنین هستند، تا آنهایی که قدرش را نداشتند، تا آنهایی که کمک کردند، تا آنهایی که به‌دنبال شهوت‌رانی‌ها یا اغراض شخصی‌شان در به‌شهادت‌رساندن این انسانِ بزرگِ تاریخ، همراهی کردند. لعنت خدا بر همۀ آنها!
بیانات مقام معظّم رهبری در تاریخ ۱۳۸۵/۷/۲۱
کتاب حلقۀ سوم «انسان ۲۵۰ساله»