چه در دوران مکه، چه در دوران شعب ابی‌طالب در آن سختی‌ها، چه آن‌وقتی‌که مادرش خدیجه از دنیا رفت و پیغمبر را تنها گذاشت و دلِ پیغمبر در مدت کوتاهی با دو حادثه شکست، با حادثۀ وفات خدیجه و با حادثۀ وفات ابی‌طالب.
به فاصلۀ کمی این دو نفر از دست پیغمبر رفتند، پیغمبر احساس تنهایی می‌کرد و فاطمۀ زهرا آن روز قد برافراشت، با دست‌های کوچک خودش غبار محنت را از چهرۀ پیغمبر ستُرد؛ امّ‌ابیها، تسلّابخش پیغمبر، از آنجا شروع شده. ۱۳۷۳/۹/۳
کتاب: «حلقۀ دوم، انسان ۲۵۰ساله»
